Quid, le 23 mars?

Mais s'il y a encore un vainqueur dans le microcosme politique après 193 jours de formation gouvernementale, c'est bien Elio Di Rupo. Alors qu'il avait perdu les élections du 10 juin de façon presque injurieuse, il a manoeuvré si habilement qu'il a piégé le vainqueur du scrutin Didier Reynders dans sa partie de poker et que ce dernier a finalement dû se soumettre à la maîtrise stratégique et tactique du président du PS. Du côté francophone, on se dirige tout droit en 2009 vers un duel MR-PS. Cette lutte fratricide dominera la stratégie de tous les acteurs et jette une ombre sur les chances de poursuite de ce gouvernement.

La balle se trouve ici sans conteste dans le camp d'Yves Leterme.L'homme aux 800.000 voix s'est distancé dans la phase finale de tous les exutoires. Ce qui met son alliance avec la N-VA sous très forte pression. La faiblesse structurelle du cartel a toujours été et restera que le CD&V et la N-VA ne poursuivent pas le même objectif final. Tôt ou tard viendra le jour où ils se sépareront. Ce processus a commencé. Yves Leterme préfère l'ACW à la N-VA, choisit pour le CDH plutôt que pour la N-VA et opte finalement pour le poste de Premier ministre, toujours par rapport à la même N-VA. Il pense sans doute pouvoir garder la N-VA à bord mais participe à un scénario où cette dern ière n'est plus indispensable; Ce constat devrait dominer le congrès de la Nieuw-Vlaamse Alliantie.

S'il veut prendre le gouvernail, le 23 mars, Yves Leterme devra conclure un accord sur la réforme de l'Etat avec les trois grandes familles politiques. Dans cette constellation, les extrêmes des deux côtés de la frontière linguistique (N-VA et FDF) ne sont que des ondes perturbatrices. Si de surcroît la SP.A – en la personne de Johan Vande Lanotte – participe à la réforme de l'Etat et si l'axe MR-Ecolo se renforce, le CDH de Joëlle Milquet perdra aussi sa position-clé.

L'Open VLD se réchauffe en ces jour de grand froid avant Noël au canon de chaleur Verhofstadt.

Mais son succès personnel masque le butin bien maigre des acquis libéraux. Surtout pour le président du MR, Didier Reynders, la pilule est amère.Il doit s'allier à la gauche francophone, observant impuissant comment on a dû intégrer l'entre-jeu sociétal pour débloquer la situation.

Reste une grande question: quid le 23 mars? Le manque de confiance francophone réciproque ne laisse pas augurer un compromis historique avec la Flandre. Si l'échec se profile avant Pâques, il y aura de nouvelles élections et Leterme paiera l'échec. Guy Verhofstadt restera toujours l'homme politique le plus populaire... (Traduction et adaptation: Christian Laporte)

La vesrion originale

COMMENTAAR

Alliantie PS-CDH is sterker dan kartel CD&V/N-VA

Quid op 23 maart?

De alliantie PS-CDH is hechter en sterker dan het kartel CD&V/N-VA. Dat is de belangrijkste politieke conclusie nu Guy Verhofstadt erin is geslaagd het land voor Kerstmis een interimregering te bezorgen. De verdienste van de huidige en nieuwe premier wordt dezer dagen luid bejubeld en dat is niet onverdiend. Alleen hij kon de teller doen stoppen. Wat dat waard is, moeten we nog zien. Maar op de prestatie valt niet af te dingen.

Als er in de Wetstraat na 193 dagen formatie echter nog een winnaar is, dan is het Elio Di Rupo. Hij, die de verkiezingen van 10 juni smadelijk verloor, manoeuvreerde zo handig dat de winnaar, Didier Reynders, zich in zijn eigen pokerspel verstrikte en zich uiteindelijk bij het strategische en tactische meesterschap van de PS-voorzitter moest neerleggen. Aan Franstalige kant gaan we in 2009 recht op een duel MR-PS af.

Deze tweekamp zal de strategie van alle spelers beheersen en werpt een donkere schaduw over de kansen van het vervolg van deze formatie. Die bal ligt onverminderd in het kamp van Yves Leterme. De man van 800.000 heeft zich in de slotfase adembenemend ver van zijn uitgangsposities begeven. Dat zet zijn alliantie met de N-VA onder zware druk. De structurele zwakte van het kartel is altijd geweest en zal altijd zijn dat CD&V en N-VA niet hetzelfde einddoel nastreven. Vroeg of laat komt dus de dag dat ze elkaar loslaten. Dat proces is begonnen. Yves Leterme verkiest het ACW boven de N-VA, verkiest het CDH boven de N-VA en verkiest uiteindelijk het premierschap boven de N-VA. Hij denkt de N-VA desondanks aan boord te kunnen houden, maar neemt deel aan een scenario waarin ze niet onontbeerlijk meer is. Die vaststelling zal het N-VA-congres domineren.

Als hij op 23 maart het roer in handen wil krijgen, moet Leterme met de drie grote families een akkoord bereiken over de staatshervorming. In die constellatie zijn de extremen aan beide kanten van de taalgrens (N-VA en FDF) alleen stoorzenders. Als bovendien de SP.A – in de persoon van Johan Vande Lanotte – meewerkt aan de staatshervorming en de as MR-Ecolo sterker wordt, verliest zelfs het CDH van Joëlle Milquet zijn sleutelpositie.

Open VLD warmt zich in deze kille dagen voor kerstdag aan het hittekanon Verhofstadt. Maar zijn persoonlijk succes dekt de schamelheid van de liberale verworvenheden alleen maar toe. Vooral voor MR-voorzitter Reynders is de pil bitter. Hij moet in zee met de Franstalige linkerzijde, machteloos toeziend hoe het middenveld in de regering moet worden opgenomen om de zaak te deblokkeren.

De grote vraag blijft: quid op 23 maart? Het Franstalige onderlinge wantrouwen biedt weinig uitzicht op een historisch compromis met Vlaanderen. Als het tegen Pasen niet lukt, wenken verkiezingen en zal Leterme de mislukking bekopen. Guy Verhofstadt zal nog steeds de populairste politicus van het land zijn.